Cultuurproef voorstelling 'do animals cry'

Ik kwam binnen in de schouwburg van Kortrijk en ik vond het decor spectaculair. Er lag een grote boomstam op het podium waar de acteurs in konden lopen. Op het podium, aan de rechterkant, stond een groot hondenhok. Ik dacht een spektakel van een voorstelling te zien...

Toen de voorstelling begon kwam het donker. De acteurs maakten eigenaardige bewegingen over het podium. Toen zeiden ze elk om de beurt verschillende namen, gedurende 10 minuten. Daarna vertelden ze niets meer. Ze bewogen terug met eigenaardige bewegingen of ze liepen minutenlang toertjes op het podium. Ook verwisselden ze telkens van kleding. Ik was heel teleurgesteld toen ik het toneelstuk zag, al na een kwartier had ik door dat dit geen toneel zou zijn dat mij zou aanspreken. Er werden vulgaire bewegingen gemaakt met de acteurs onderling en voor mij was dit genoeg. Voor mij zat er geen verhaal in. Ik verwachte iets te zien over familie, omdat dit over het toneel weergegeven stond. Ik heb jammer genoeg die indruk niet gekregen. Het was toch niet het verhaal dat ik verwachtte te zien. Ik dacht dat het over een familie ging die hun leven zou vertellen. Maar voor mij was dit geen toneel. Het enige wat mij aansprak was de muziek, maar die maakte me op bepaalde momenten bang.

Het was voor mij een teleurstellende voorstelling. Al na het eerste kwartier verlieten er al veel mensen de zaal. Op het einde van de voorstelling was de zaal halfleeg. Op de site van de schouwburg stond er dat het een voorstelling was met als onderliggende thema’s: theater, ballet, dans en literatuur. Ik heb van dans en ballet eerlijk gezegd niets gezien, ik vond dat heel teleurstellend. Ook van de literatuur heb ik niets gemerkt. In de voorstelling van 2 uur hebben ze in totaal 5 minuten gesproken, wat ze vertelden sloeg dan ook nog op niets. Ik heb er geen ervaring bij opgedaan.


Voor informatie over voorstellingen kun je terecht bij de schouwburg van Kortrijk.

Fanatasiedier

Voor het vak beeld moesten we met een ballon en papier maché een fantasiedier maken. D.m.v. krantenpapier, behangerslijm, karton en verf konden we onze taak voltooien.
Ik heb van het fantasiedier een draak gemaakt. Het is geen boze draak, ik heb er een lieve versie van gemaakt.

Het was een hele leuke opdracht waarin ik mezelf heb leren kennen. Ik was niet zeker of ik in staat was om een fantasiedier op poten te zetten.

Op de foto zie je het resultaat. Het is een blauwe draak met blauwe bollen erop geschilderd. Ook heb ik op de neus vuur aangebracht d.m.v. ijzerdraad en stof.

En zeg nu zelf, wat is een draak nu zonder vuur?

Tips om te knutselen vind je hier.

De leraar

"De middelmatige leraar vertelt. De goede leraar verklaart. De betere leraar toont aan. De ware leraar inspireert."

Inspiratie geven aan de kinderen is een belangrijke vereiste die een kleuterleider/kleuterleidster moet bezitten. We moeten als het ware een voorbeeld zijn voor de leerlingen. Een vertrouwensfiguur waar de kinderen naar toe kunnen gaan, als ze het moeilijk hebben of als ze vragen hebben.

Ik wil een ware kleuterleidster zijn die de kinderen inspireert.

De kinderen verder helpen naar de volgende stap in het lager onderwijs, is een belangrijke stap. Ik wil iemand zijn die deze stap van de kinderen kan helpen zetten: leren zelfstandig, expressief en initiatief zijn.

Voorleesstage in het lager onderwijs

Onze eerste stage was een voorleesles in het lager onderwijs. We vertelden in 2 klassen ons verhaal. Ik heb een verhaal voorgelezen in het 1ste leerjaar en in het 3de leerjaar.

Ik heb het verhaal gekozen over Kikker is verliefd van Max Velthuijs.
Het verhaal gaat over een kikker die zich een beetje vreemd voelt.
De kikker weet niet of hij gelukkig moet zijn of bedroefd, hij loopt rond alsof hij droomt.
Zijn hart gaat tekeer van boem-boem, boem-boem.
Wat zou er toch met de kikker aan de hand zijn?
Haas neemt er een dik boek bij.
'Aha,' zegt hij.
'Versnelde hartslag, huilen en lachen... dat betekent dat je verliefd bent.'
'Woepie!' roept kikker. 'Ik ben verliefd!'
'Op wie ben je verliefd?' vraagt Varkentje.
Ja, op wie? Daar heeft Kikker nog niet over nagedacht...

Ik heb in het 1ste leerjaar mijn verhaal verteld d.m.v. verschillende prenten die uit het verhaal komen. Als ik het verhaal had uitgelezen, stelde ik de kinderen een paar gerichte vragen die met het verhaal te maken hadden. De kinderen vertelden me dat ze het een heel mooi verhaal vonden. Na de gerichte vragen die de kinderen hadden beantwoord, hebben we een klasgesprek gehouden over wie er al eens verliefd is geweest.

In het derde leerjaar heb ik na het verhaal een blad gegeven met daarop een hartje. In het midden van het hartje stond er 'ik vind je lief omdat'...
De kinderen mochten na het verhaal de vraag beantwoorden en geven aan iemand die ze lief vinden.

Ik vond het een zeer leerrijke en boeiende stage. Het is niet de doelgroep waar wij les moeten aan geven. Maar het verruimt wel het inzicht in het voorlezen aan oudere kinderen en hoe we dat verhaal aan twee verschillende leeftijden kunnen voorlezen.

Koffer

Voor het vak beeld hadden we de keuze om een koffer of een stoel uit te werken tot iets origineels.
Ik heb gekozen om de koffer te gaan uitwerken.
Een commercieel figuur zoals Jip en Janneke of de Smurfen werden niet toegestaan voor de uitwerking.


Na het vele zoeken ben ik op een boekje gebotst dat gaat over een nijlpaard, het slaapt de hele dag en wil voor niemand plaats maken. Ook maakt het nijlpaard een hels lawaai door zijn gesnurk. De leeuw, vogel en het aapje kunnen niet meer tegen het lawaai. Ze doen al de moeite van de wereld om het nijlpaard dieper in het oerwoud te verplaatsen. Zo hopen ze minder last te hebben van het gesnurk.

Op mijn koffer heb ik het aapje geschilderd die zich aan het afvragen is hoe hij het nijlpaard in het oerwoud kan verplaatsen.

Weten jullie het einde van het verhaal?

Muzisch project

We konden onze creativiteit de vrije loop laten gaan op ons muzisch project.
Onze opdracht was om de kleuters te laten genieten van een creatieve voorstelling.

Ons stukje vertelt het verhaal van Fien de olifant. Fien is een hele vrolijke olifant, ze houdt van muziek en fluit de hele dag door. Fien zou het fluiten nooit kunnen missen, tot er op een bepaalde morgen iets gebeurd. Fien wordt wakker en beseft dat ze niet meer kan fluiten. Ze is helemaal in paniek en probeert tevergeefs steeds weer te fluiten. Als onze olifant helemaal moegestreden is geeft ze de strijd op. “Kan ik nu nooit meer fluiten?” vraagt ze zich droevig af. Ondertussen is er bezoek aangekomen voor onze olifant: twee ballerina’s. Ze krijgen te horen dat Fien niet meer kan fluiten, daar blijken ze echter een oplossing voor te hebben: dansen. Nadien merken ze dat het dansen niets heeft uitgehaald. Er is opnieuw bezoek, deze keer twee springers. De oplossing voor het fluitprobleem is volgens hen springen: “Hey, hoi, hallo, springen doe je zo!”
Het wordt weer eens niets, dansen of springen helpt niet. Fien is bijna radeloos, tot ze wordt aangesproken door een muzikant. Hij biedt haar een magische trompet aan en zegt dat enkel de beste fluiters het kunnen bespelen. Fien doet haar best, maar het lijkt niet te lukken. Plots verschijnt er wat geluid en luchtbellen uit de trompet. Fien heeft de magische trompet kunnen bespelen, er komen zeepbellen uit haar trompet! “Ik kan weer fluiten!” Fien is dolblij.

Dit project werd geleid door de mooie en leuke muziek van Niels Coertens. De olifant werd door Jolien Waffeleart gespeeld, de 2 ballerina's waren Lisa Declercq en Nathalie Sameyn en de 2 springers door Hanne Vanneste en ikzelf. We sloten ons project af met het 'snuit en fluit lied'.

Ik snuit en ik fluit.

Ik blaas op mijn trompet: zeepbellen!

De olifant, die doet ballet.

Ik snuit en ik fluit.

Een vrolijk deuntje, springen!

Samen met de olifant ons liedje zingen.